Deze week ontving Neerbosch Nu deze kleurrijke herinnering aan Neerbosch van Ceeske.

Pietoombos

De oude man met het hondje had op Facebook gezien dat er op de plek van zijn oude lagere school een huis gebouwd werd, hij had bij een oude bekende zojuist wat boekjes over de buurt waar hij als kind opgroeide teruggebracht en omdat deze daar nog in de omgeving woonde, had hij het hondje meegenomen om even rond te wandelen en te zien hoe het er na pakweg vijfenvijftig jaar uitzag.

Hij besloot zijn auto vlak bij de plek waar de school had gestaan te parkeren en zag tussen de oude huizen een bouwplaats met een blokkendoos, niet dat z’n oude school zo’n mooi gebouw was geweest, maar het had in ieder geval beter in de omgeving gepast, hij was snel uitgekeken.

Achter hem, tegenover de school hadden ooit een paar boerderijen gestaan met daarachter weilanden en af en toe nog een boerderij tot waar het oog kon zien.

Nu lag er een chic, nog niet zo oud wijkje met straatnamen als “Vriendschapslaan en Masayalaan”, het was hier niet altijd vredig geweest bedacht hij zich, toen hier de boerderijen werden afgebroken, hadden ze hier gevechten gehad met bonenstaken en katapulten, vaak met knapen waar ze de volgende dag weer mee omgingen of er niets gebeurd was.

Hij besloot even door het bos te lopen, het lag maar een stukje verder, het Pietoombos was één van de opties geweest om van huis naar school te komen en andersom, je kon ook nog langs het Slotje van de Baron en de ZOW-velden via de Blécourtstraat naar het Heseveld, of even linksaf naar Veltman om een legerhelm of zo te halen bij de legerdump.

Meestal gingen ze heen en terug door het bos en dan langs de boerderij van Fleuren over het pad langs de MMS naar de Dennenstraat en dan liep je alweer de wijk in naar huis.

De oude man met het hondje kon nu leek het, makkelijker het bos inlopen dans vroeger, waar ze toen nog over de sloot sprongen, was een wandelpad met een hekje van balken gemaakt, voorheen moest je toch een stukje verder naar het Slotje lopen of vergiste hij zich nou?

Aan de rechterkant zag hij direct alweer de nieuwe huizen, eens had daar de muur van E.W. Smit gestaan, met aan de voorkant aan de Dorpsstraat het grote huis/ kantoor.

Hij wist nog goed dat ze daar over de muur klommen en lege flessen pikten, om die voor het statiegeld bij de winkel van Bosman op de Dennenstraat in te leveren.

Ondanks dat hij er jaren in had rondgelopen kon hij zich het oude bos niet zo goed voor de geest halen, het was natuurlijk een stuk groter geweest, maar er lagen nu brede paden met bankjes erlangs, de sloot was zo goed als weg, het leek niet meer op het woeste bos dat het was geweest.

Bijna elke dag waren ze hier geweest, gewoon rechtstreeks van en uit school lopen, maar ook spelen, klimmen, hutten bouwen, kastanjes knuppelen in de herfst, Pietoombos was een deel van het leven geweest.

Dichter naar het Slotje toe, werd het iets ruiger, de smallere paadjes en dichte begroeiing gaven een vertrouwd gevoel, het Slotje was door de struiken nog wel te zien, maar daar was ook meteen de weg met al het verkeer, je kon er vanuit het bos niet meer naar toe lopen zonder overreden te worden, hier hadden ze, toen ze al niet meer op de lagere school zaten gecrosst met hun brommertjes en motoren, de Baron had er geen grote problemen mee gehad zolang ze niet teveel kapot maakten, zijn zus, de freule, had het met lede ogen aangezien.

Hier moest toch wel de schuur hebben gestaan, hij kon er niets van terugvinden, ze hadden hem toentertijd weliswaar gebruikt om hun Teakwondo skills te verbeteren en alle dakpannen met handen en voeten kapot geramd, maar hij had verwacht nog wel een stuk fundering aan te treffen.

Iets meer naar binnen in het bos zocht hij naar “de Heilige eik”, een boom zo dik dat ze hem met vijf jongens niet konden omvatten, er stonden nog wel een paar dikke bomen, maar niets wat hij als de eik, (wat waarschijnlijk een beuk was geweest )herkende.

Wel veel bomen met initialen, vaak erin gekerfd wanneer ze met meisjes in het bos aan het ontdekken waren hoe het nou zat met de bloemetjes en de bijtjes, ook veel hartjes, hier waren veel liefdes begonnen en geëindigd.

De oude man met het hondje kwam bij een bord waar het een en ander werd verteld over het bosje, het werd “ het bosje van de baron” genoemd en gevraagd of men het voorzichtig wilde gebruiken, niks mis mee, maar voor hem was het altijd “Pietoombos” geweest, een echt bos om in te leven.

Hij had er niets meer te zoeken.

Ceeske